Po odebraniu z hotelu kierowca wraz z naganiaczem śmieją się ze mnie. – Na taką wycieczkę zabrałeś buty? Jak chcesz zaliczyć Shark Bay? Wymieniają jeszcze kilka zdań w swoim języku, po czym jeden wysiada aby zagadywać ludzi przy hotelu Oásis Salinas Sea. Kierowca objechał z nami Santa Maria, tłumacząc historię i zachodzące tam zmiany. Nieco na uboczu, swoją dawną bazę (albo raczej przykrywkę agencji wywiadowczej) ma Aerofłot wraz z Antonov Airlines. Tuż za nią rozpościerają się pola pokryte czerwoną warstwą wody. Woda swój nietypowy kolor zawdzięcza ilości soli i minerałów w niej rozpuszczonych. Kierowca twierdzi, że sól była, jest i będzie wytwarzana na Sal. To po prostu zbyt łatwe i intratne (dla najbiedniejszych) zajęcie, a zapotrzebowanie na nią nigdy nie spadnie. Byłem w wielu kopalniach soli, od Wieliczki po te na południu Francji, ale na Sal sól po prostu wala się pod nogami. Po salinas jedziemy jakiś czas na północ. Krajobraz z każdym kilometrem zmienia się jak w kalejdoskopie, dopiero co jechaliśmy po wydmach a już omijamy trawiaste pagórki, żeby za chwilę przyspieszyć na szutrze. Nasz pick-up skręca tu i tam, stęka od nierówności i ilości pasażerów, a ja zagaduję kierowcę. Chwilę później dostaję plik starych zdjęć i przedruków gazet, które ukazują nam jak bardzo zmieniła się wyspa przez ostatnie 50 lat.

Przestaję żałować, że nie wzięliśmy quada – odnalezienie właściwej drogi na tym pustkowiu graniczy z cudem. Po przedarciu się przez piaski docieramy do dość sporej chaty na plaży, pośrodku niczego. Ten dom to mekka kite-surferów z całego świata. To tutaj osiadł Josh Angulo oraz szkolił się Mitu Monteiro przed zdobyciem mistrzowskiego tytułu w 2008 roku. Warunki do nauki, jak i do szlifowania techniki są idealne. Regularne fale, dość mocny wiatr stale wiejący z jednego kierunku, i co najważniejsze – wiejący zawsze. Patrzymy nieco na ocean i jedziemy dalej. Po jakimś czasie zjeżdżamy z głównej drogi i mijamy pseudo osiedle odgrodzone od reszty świata wysokim murem. Jesteśmy w zatoce na zachodzie wyspy.

W porównaniu do miejsca w którym dane (to raczej nie jest najszczęśliwsze określenie) było nam nurkować jest tutaj pięknie, spokojnie i pusto. Gdy wspominam kiedy i gdzie my zakładaliśmy płetwy, nasz kierowca unosi mocno brwi i